Czas na pozwanie szpitala o odszkodowanie za błąd medyczny wynosi 3 lata od dowiedzenia się o błędzie jednak nie później niż 10 lat od zdarzenia. Gdy doszło do przestępstwa czas przedawnienia wydłuża się nawet do 20 lat po wystąpieniu błędu lekarskiego.
Pierwszym etapem współpracy jest bezpłatna analiza dokumentacji medycznej. W ten sposób ustalamy, jakie są szanse wykazania odpowiedzialności za szkodę, a w konsekwencji uzyskania odszkodowania. W przypadku wstępnej pozytywnej oceny sprawy proponujemy naszym klientom współpracę, czyli reprezentację przez doświadczonego prawnika przed sądem, ubezpieczycielem lub Wojewódzką Komisją ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych.
Koszty pomocy prawnej
Opłata za przyjecie sprawy i jej prowadzanie sprawy każdorazowo ustalana jest indywidualnie. Przy ustaleniu wysokości wynagrodzenia bieżemy pod uwagę stopień skomplikowania sprawy, czas trwania procesu oraz liczbę zaangażowanych specjalistów.
Krótkotrwałe niedotlenienie okołoporodowe nie musi wiązać się z negatywnymi konsekwencjami dla dziecka. Jednak w innych przypadkach, konsekwencje niedotlenienia okołoporodowego to przede wszystkim trwałe uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego. Jak również opóźnienie rozwoju umysłowego, upośledzenie narządu słuchu, wzroku lub mowy, padaczka czy mózgowe porażenie dziecięce. Dodatkowo w sytuacji, gdy niedotlenienie okołoporodowe trwa ponad 10 minut, istnieje duże ryzyko śmierci dziecka.
Niedotlenienie okołoporodowe może być przyczyną trwałego uszkodzenia układu nerwowego. W konsekwencji dochodzi do upośledzenia ruchowego, umysłowego, padaczki czy mózgowego porażenia dziecięcego. Należy pamiętać, że niedotlenienie okołoporodowe nierzadko spowodowane jest nieprawidłowym działaniem personelu szpitala, a zatem błędem medycznym. Jeżeli podejrzewasz, że w trakcie porodu lekarz popełnił błąd, masz prawo żądać odpowiedniego odszkodowania i zadośćuczynienia dla siebie i Twojego dziecka.
Dziecięce porażenie mózgowe jest wynikiem zaburzenia rozwoju lub uszkodzenia mózgu dziecka w okresie prenatalnym lub też w trakcie porodu. Najczęściej jako przyczynę wystąpienia mózgowego porażenia dziecięcego podaje się niedotlenienie okołoporodowe. Należy pamiętać, że niedotlenienie okołoporodowe może wynikać z nieprawidłowo prowadzonego porodu. W takiej sytuacji tylko dokładna analiza dokumentacji medycznej pozwoli ustalić, czy doszło do błędu medycznego.
Pierwsze objawy dziecięcego porażenia mózgowego mogą być widoczne już u noworodka. Przybierają postać asymetrii w ułożeniu ciała, nadmiernej wiotkości mięśni czy trudności w połykaniu pokarmów. W późniejszym czasie objawy, które najczęściej zauważają rodzice, to brak prawidłowej stabilizacji głowy i tułowia oraz brak umiejętności siadania i chodzenia w oczekiwanym dla wieku terminie. Bez wątpienia, ostateczna diagnoza należy do lekarza neurologa, co do zasady we współpracy z psychologiem i logopedą.
Niestety, dziecięce porażenie mózgowe jest chorobą przewlekłą. Zatem osobom dotkniętym tym schorzeniem będzie towarzyszyć przez całe życie. Dziecięcego porażenia mózgowego nie można wyleczyć, jednakże nie jest to zaburzenie śmiertelne. Co więcej, przy zastosowaniu odpowiedniej rehabilitacji, komfort życia chorego może ulec znacznej poprawie. Jeżeli przyczyną mózgowego porażenia dziecięcego Twojego dziecka jest błąd medyczny, masz prawo żądać odpowiedniego odszkodowania i zadośćuczynienia oraz rent. Otrzymane środki pomogą Ci pokryć koszty leczenia i rehabilitacji.
Co do zasady, wzmożone napięcie mięśniowe (spastyczność) jest spowodowane nieprawidłową reakcją na impulsy nerwowe z ośrodkowego układu nerwowego. Przyczyną spastyczności jest uszkodzenie części mózgu i rdzenia kręgowego, które są odpowiedzialne za odruchy warunkowe. Wzmożone napięcie mięśniowe może być pierwszym objawem poważnych uszkodzeń neurologicznych, a w tym dziecięcego porażenia mózgowego.
Porażenie splotu barkowego występuje najczęściej podczas trudnego porodu z dystocją barkową (po urodzeniu główki dziecka urodzenie się barków jest utrudnione). Ogólnie rzecz biorąc, jest to uraz mechaniczny. Polega na uszkodzeniu obwodowego układu nerwowego. Porażenie splotu barkowego dotyczy mięśni ręki, palców oraz przedramienia. Niepełnosprawność kończyny górnej w wyniku porażenia splotu barkowego może być różna, w zależności od rodzaju i typu uszkodzenia. Co więcej, częstą przyczyną porażenia splotu barkowego jest niewłaściwe działanie lekarza lub położnej w trakcie akcji porodowej.
Do porażenia splotu barkowego może dojść wobec wystąpienia dystocji barkowej. Dystocja ma miejsce, gdy po urodzeniu główki okazuje się, że barki dziecka są zaklinowane w miednicy matki. Przyczyny jej pojawienia można doszukiwać się na przykład przy niestwierdzonej makrosomii płodu przed porodem, dającej wskazanie do wykonania cesarskiego cięcia. Do wystąpienia porażenia splotu może przyczynić się nieprawidłowe ułożenie płodu, nadmiernie odgięcie główki od barku, a także duża waga urodzeniowa. Ryzyko wzrasta także wobec niewspółmierności, która może sugerować pojawienie się takich problemów w związku z porodem drogami natury. Czynnikiem ryzyka jest także niski wzrost matki, a także jej zaawansowany wiek.
Objawy uszkodzenia są najczęściej widoczne zaraz po porodzie, a wśród nich można zauważyć brak odruchu Moro. Nazywany jest także odruchem obejmowania, czy też odruchem pierwotnym. Ukazuje reakcje niemowlaka na wyraźny, ostry dźwięk czy też nagły hałas. Ponadto porażenie splotu barkowego u noworodka charakteryzuje się zaburzeniami ruchu, niedowładem, nienaturalnymi skurczami, przykurczami. Jak również zanikami mięśni, skróceniem kończyn, albo deformacjami stawów.
Leczenie zależy od rodzaju i stopnia urazu, gdyż wystarczająca jest fizjoterapia, aby przywrócić sprawność dziecka. W większości przypadków regeneracja nerwów wraz z regularną fizjoterapią daje bardzo dobre efekty i może prowadzić do odzyskania pełnej sprawności. W innych wypadkach niezbędne jest leczenie chirurgiczne. Wobec całkowitego uszkodzenia splotu barkowego u noworodka rokowania niestety nie są najlepsze. Wspomagająco stosuje się leczenie farmakologiczne w postaci leków rozluźniających mięśnie i działających przeciwbólowo.
Lekarz ma za zadanie ocenić ryzyko wystąpienia porażenia splotu barkowego w oparciu o badania, a także wywiad z ciężarną. Jeżeli błąd leży po stronie placówki medycznej należy się odszkodowanie za powstałą szkodę izadośćuczynienie za doznaną krzywdę.
Porażenie splotu barkowego, jednakże nie zawsze uznaje się za błąd. Niekiedy lekarze muszą podjąć działanie, które ma na celu wyeliminowanie innych negatywnych skutków porodu. W takich wypadkach porażenie splotu barkowego może okazać się mniejszym złem wobec tego, które mogło wystąpić. Należy zaznaczyć, iż pewne czynniki powinny zostać uwzględnione poprzez interpretacje uzyskanych informacji z okresu prowadzenia ciąży.
Śmierć noworodka podczas porodu to niewątpliwie najbardziej tragiczne zdarzenie dla rodziców i bliskich dziecka. Zdarza się, że dochodzi do obumarcia płodu jeszcze w łonie matki lub zaledwie kilka chwil po urodzeniu. Jak podaje Główny Urząd Statystyczny w 2017 roku w Polsce doszło do 1600 zgonów noworodków. W znaczącej większości, bo aż 70 proc., dotyczyło śmierci w pierwszym miesiącu życia.
Mimo traumatycznych przeżyć, które wiążą się ze śmiercią dziecka warto poznać jej przyczyny. Być może taka wiedza pomoże uniknąć tragedii podczas przyszłych narodzin oraz ustalić odpowiedzialność za śmierć. Zdarza się niestety, że śmierć noworodka nastąpiła na skutek błędu medycznego.
Najczęstszą przyczyną tak wczesnej śmierci są choroby pojawiające się jeszcze w trakcie ciąży. Do prawie połowy zgonów dochodzi na skutek wrodzonych wad rozwojowych. Wiele dzieci umiera na skutek urazów okołoporodowych oraz groźnych infekcji.
Większość z tych śmierci jest niezawiniona, ale zdarza się też, że za śmierć noworodka odpowiada personel medyczny. Niewłaściwe postępowanie podczas prowadzenia porodu może doprowadzić na przykład do niedotlenienia, a w konsekwencji do śmierci dziecka.
Śmierć dziecka tuż po urodzeniu lub na chwilę przed porodem może być konsekwencją błędu lekarskiego. Zdarza się niestety, że lekarz źle odczytał zapisy KTG i zbagatelizował zbyt niskie lub za wysokie tętno płodu. Niewykonanie cesarskiego cięcia przy utrzymujących się nieprawidłowych zapisach KTG może doprowadzić do niedotlenienia płodu, a w konsekwencji nawet do śmierci. Zdarza się również, że do śmierci dziecka przy porodzie dochodzi na skutek błędów organizacyjnych, np. nieobecności w szpitalu anestezjologa.
Masz pytania? Straciłeś dziecko w wyniku błędu lekarskiego?
Zadzwoń 722 080 080
Śmierć dziecka może nastąpić na skutek zaniedbań podczas prowadzenia ciąży lub błędem lekarskim podczas prowadzenia porodu. Jeśli podejrzewasz, że przyczyną śmierci Twojego dziecka była opieszałość i zaniedbania ze strony lekarza skorzystaj bezpłatnej analizy dokumentacji medycznej. Pomożemy Ci poznać prawdę oraz wywalczyć sprawiedliwe zadośćuczynienie za ból i cierpienie Twojej rodziny.
Śmierć dziecka może być spowodowana niewłaściwym prowadzeniem ciąży lub błędem medycznym podczas prowadzenia porodu. Jeśli podejrzewasz, że śmierć Twojego dziecka nastąpiła z winy lekarza lub położnej skorzystaj z bezpłatnej analizy dokumentacji medycznej. W ten sposób przekonasz się, czy rzeczywiście personel medyczny – lekarze, położne – powinien być pociągnięty do odpowiedzialności. Wykazanie odpowiedzialności za śmierć dziecka przy porodzie daje prawo jego rodzicom do ubiegania się o odszkodowanie.
Zamartwica urodzeniowa jest tym samym, co niedotlenienie płodu. To poważny i niekiedy bardzo niebezpieczny stan mogący prowadzić do uszkodzenia układu nerwowego, a nawet śmierci dziecka. Zamartwica polega na niewydolności krążenia i oddychania u płodu bądź noworodka. Najczęściej niedotlenieniu ulegają wcześniaki. Zamartwica może być wynikiem przedwczesnego odklejania łożyska, nieprawidłowego ułożenia płodu, owinięcia pępowiny wokół szyi dziecka czy też zespołu aspiracji smółki. Do zamartwicy może dojść na skutek przedłużającego się porodu i zwlekania z decyzją o cesarskim cięciu. W takiej sytuacji możemy mówić o błędzie po stronie lekarza.
Ocenę stanu noworodka przeprowadza się w 1 i 5 minucie życia. Ocenę w skali Apgar oblicza się, badając dziecko według pięciu kryteriów w skali od 0 do 2, a następnie dodając pięć uzyskanych wartości. Opiera się ona głównie na trzech następujących objawach: oddech, czynność akcji serca, zabarwienie powłok skórnych. Ocenę skali Apgar można powtórzyć też później, jeżeli wynik okaże się niski.
Urodzenie dziecka w zamartwicy może mieć wpływ na jego dalszy rozwój. Jeśli niedotlenienie ma głęboki i długotrwały charakter, wówczas może doprowadzić do pewnych zaburzeń i nieprawidłowości w organizmie noworodka. Niewątpliwie skutki zamartwicy są różne, jak na przykład: padaczka, upośledzenie umysłowe czy też mózgowe porażenie dziecięce. Jeżeli jednak stan dziecka po urodzeniu szybko ulega poprawie, zazwyczaj rozwija się ono prawidłowo. W konsekwencji zamartwica nie stanowi zagrożenia dla jego przyszłego rozwoju.
Zamartwica blada to inaczej ciężka zamartwica urodzeniowa. Dziecko urodzone w zamartwicy bladej ma nieprawidłowe zabarwienie skóry. Jego oddech jest przerywany lub w ogóle nieobecny i nie stwierdza się napięcia mięśniowego albo jest ono obniżone. Stan ten, stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia malucha.
Dziecko urodzone w zamartwicy zazwyczaj otrzymuje niską punktację w skali Apgar. Punktacja ta jest odzwierciedleniem stanu zdrowia noworodka. Zamartwica jest poważnym i niebezpiecznym stanem. W takiej sytuacji niemowlę otrzymuje najczęściej nie więcej niż 3 punkty w skali Apgar.
Zamartwica to inaczej asfiksja. Wymaga ona natychmiastowej interwencji medycznej. Długotrwałe i głębokie niedotlenienie u noworodka może prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji tego stanu. Zamartwica może skutkować padaczką, upośledzeniem umysłowym, MPD, a nawet śmiercią dziecka.
Sepsa u noworodka może mieć bardzo gwałtowny przebieg. Ponieważ jest trudna do zdiagnozowania w kilka godzin może doprowadzić do wstrząsu septycznego a nawet śmierci. Najważniejszym celem jest szybkość działania oraz trafność wdrożonego leczenia. Nie zawsze jednak leczenie kończy się wyzdrowieniem dziecka. Śmiertelność noworodków na skutek sepsy jest wciąż wysoka i wynosi około 13–25 procent noworodków urodzonych w terminie i powyżej 25 procent wśród wcześniaków.
Rokowania w przebiegu sepsy u noworodka zależą przede wszystkim od rodzaju bakterii, która wywołuje chorobę. Najgroźniejsze dla małego dziecka są bakterie Gram ujemne.
Kolejnym istotnym źródłem zakażenia, mającym wpływ na rokowania, jest przewód pokarmowy małego pacjenta. Niedojrzała, mało szczelna bariera jelitowa noworodka sprawia, że bakterie normalnie bytujące w przewodzie pokarmowym mogą swobodnie przenikać do krwi.
W leczeniu sepsy stosuje się antybiotykoterapię – najlepiej celowaną, czyli bezpośrednio niszczącą bakterię. Rodzaj antybiotyku oraz sposób jego podawania są bardzo istotne w przebiegu leczenia. Trafnie zastosowana antybiotykoterapia może zadecydować o powodzeniu leczenia i pomyślnych rokowaniach na przyszłość.
Powikłania, które obserwujemy w przebiegu sepsy mogą dotknąć nie do końca dojrzałe narządy noworodka. Na uszkodzenia powstające w trakcie procesu zapalnego narażone są przede wszystkim dzieci urodzone przedwcześnie. Szczególnie niebezpieczne są dla niedojrzałego mózgu wcześniaka. Najczęściej uszkodzeniu ulega struktura biała mózgu. Zatem najbardziej szkodliwe powikłania sepsy u noworodka to uszkodzenia neurologiczne.
Sepsa u noworodka, podobnie jak u osoby dorosłej to ogólnoustrojowy proces zapalny organizmu rozwijający się w wyniku zakażenia lub urazu. Czynnikami wywołującymi sepsę mogą być bakterie, wirusy i grzyby. Sepsa w okresie noworodkowym stanowi zawsze istotne zagrożenie. Dotyczy to szczególnie dzieci urodzonych przedwcześnie, ponieważ ich organizmy są bardziej bezbronne wobec groźnych bakterii.
Sepsa u noworodków zazwyczaj charakteryzuje się niejednoznacznymi objawami. Te objawy są podobne jak w przypadku wielu chorób w początkowym okresie. Podstawą w leczenia sepsy jest antybiotykoterapia – najlepiej celowana. Oznacza to podanie antybiotyku bezpośrednio niszczącego bakterię. Leczenie powinno odbywać się w szpitalu, najlepiej na oddziałach intensywnej terapii.
Co do zasady, resuscytacja noworodka po porodzie jest konieczna w celu ratowania życia dziecka, u którego doszło do niedotlenienia okołoporodowego. Działania resuscytacyjne mają nie dopuścić do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Jeżeli u dziecka występuje nieprawidłowy oddech lub brak oddechu, wiotkość i siny kolor skóry czy niewykrywalne tętno, personel medyczny powinien przeprowadzić resuscytację krążeniowo-oddechową, intubację, uciskanie klatki piersiowej, a także zastosować odpowiednią farmakoterapię.
Resuscytacja noworodka to działania, które dążą do przywrócenia akcji serca i samodzielnego oddychania dziecka. Resuscytację przeprowadza się, gdy lekarz stwierdzi zły stan urodzeniowy noworodka. Co do zasady, noworodek wymaga resuscytacji oddechowej, jeśli 30 sekund po urodzeniu nie płacze i nie pojawiły się regularne oddechy. Dodatkowo, jeżeli tętno noworodka wynosi mniej niż 60/min, lekarz powinien rozpocząć masaż serca. Tętno dziecka wyczuwa się u podstawy pępowiny, natomiast akcję serca oblicza stetoskopem.
Poród pośladkowy to poród, podczas którego nogi i pośladki dziecka skierowane są ku kanałowi rodnemu. Niewątpliwie jest to poród podwyższonego ryzyka. Prawidłowe ułożenie dziecka w łonie matki to położenie główkowe, zatem główką do dołu.
Polskie Towarzystwo Ginekologiczne reprezentuje stanowisko, że cesarskie cięcie przeprowadza się w razie konieczności. Zatem mówimy tu o sytuacji, kiedy oczekiwanie na naturalne rozwiązanie rodzi niebezpieczeństwo dla matki i dziecka. Lekarz musi rozważyć wskazania do wykonania operacji cesarskiego cięcia.
Wśród wskazań do cesarskiego cięcia wyróżnia się wskazania planowe, inaczej elektywne. Mówimy o nich, kiedy położenie płodu jest nieprawidłowe albo gdy występuje niewspółmierność porodowa. Wskazaniem planowym jest także wskazanie pozapołożnicze (neurologiczne, okulistyczne, ortopedyczne, hematologiczne, kardiologiczne, psychiatryczne, inne).
Kolejno wymienia się wskazania pilne: nieprawidłowe ułożenie główki, a także nieprawidłowe położenie płodu podczas trwającej czynności skurczowej. Takie wskazania to również dystocja szyjkowa oraz ciężki stan przedrzucawkowy. Pilnym powodem do przeprowadzenia operacji jest poród przedwczesny płodu, dla którego poród drogami rodnymi stanowi poważne ryzyko uszkodzenia lub śmierci.
Wyróżnia się wskazania naglące, kiedy niebezpieczeństwo jest potencjalne. Ma to miejsce wobec wystąpienia nieprawidłowych zapisów KTG. Występują także wskazania nagłe, takie jak wypadnięcie pępowiny oraz podejrzenie krwotoku wewnętrznego spowodowanego pęknięciem macicy. Ponadto takim wskazaniem będzie przedwczesne oddzielenie łożyska, rzucawka, zagrażająca rzucawka, a także zaburzenia czynności serca płodu.
Wśród powikłań po cesarskim cięciu należy wymienić śródoperacyjne uszkodzenie pęcherza moczowego lub moczowodu, czy powstanie przetoki dróg moczowych. Może dojść do krwotoku wymagającego podwiązania tętnic macicznych lub wycięcia macicy. Powstaje także ryzyko uszkodzenia jelit, czy też ich niedrożności pooperacyjnej. Mogą pojawić się powikłania zakrzepowo-zatorowe. Istnienie ryzyko wystąpienia zapalenia otrzewnej oraz pęcherza moczowego a także zakażenia rany pooperacyjnej.
Ciężkie, zagrażające życiu lub śmiertelne powikłania proponowanego zabiegu operacyjnego zdarzają się rzadko.
Wadą ciecia cesarskiego jest ryzyko uszkodzenia pobliskich narządów, a mianowicie pęcherza moczowego, jelit, otrzewnej. Istnieje ryzyko wystąpienia zrostów w jamie brzusznej. Istnieje obawa przed zakażeniem rany pooperacyjnej czy też rozejściem się blizny oraz wystąpieniem problemów zakrzepowo-zatorowych. W związku z operacją może pojawić się wtórne krwawienie, krwiaki, a nawet krwotok wymagający usunięcia macicy.
Mogą wystąpić także powikłania związane z samym podaniem znieczulenia w związku z operacją. Ryzyko pojawienia się negatywnych skutków zwiększa się wraz z kolejno przeprowadzanym cesarskim cięciem.
Należy podkreślić, iż cesarskie cięcie niesie możliwość uratowania życia. Decyzja lekarza o operacji musi być poprzedzona wystąpieniem wskazań do jej przeprowadzenia. Cesarskie cięcie ma zapewnić bezpieczeństwo ukończenia ciąży lub porodu i to podstawowa zaleta jego przeprowadzenia. Przy cesarskim cięciu nie występują powikłania takie jak pięknienie krocza, albo pochwy, czy też zwieraczy odbytu.
Krwotok w tracie lub po cięciu cesarskim stanowi poważne ryzyko wystąpienia innych zachorowań. Może również prowadzić do śmierci. Jego wystąpienie związane jest z śródoperacyjną utratą krwi. Jako najczęstszą przyczynę krwotoków wskazuje się niedowład macicy. Rodzaj zastosowanego nacięcia macicy również może stać się przyczyną krwotoku. Na krwotok szczególnie narażone są pacjentki, u których występują patologie łożyska. Zwiększone ryzyko wystąpienia krwawienia pojawia się wobec zastosowania znieczulenia ogólnego, przedłużonego porodu, ciąży wielopłodowej, czy też braku postępu w drugim okresie porodu. Niemożność opanowania krwawienia może doprowadzić do operacji usunięcia macicy (histerektomii położniczej).
Poród pośladkowy niesie za sobą pewne ryzyko. Głównymi zagrożeniami wynikającymi z ułożenia pośladkowego są: możliwość utknięcia główki w kanale rodnym, niedotlenienie dziecka, przedłużanie się porodu czy urazy barków. Dlatego też zazwyczaj lekarze zalecają się cesarskie cięcie.
Poród pośladkowy często wiąże się z wieloma możliwymi powikłaniami. Najważniejsze z nich to: utknięcie główki w kanale rodnym, niedotlenienie dziecka oraz urazy barków. Powikłania te mogą wystąpić jeśli, mimo ułożenia pośladkowego, poród odbywa się drogami natury. Aby uniknąć takiego zagrożenia lekarze zazwyczaj decydują się na rozwiązanie ciąży poprzez cesarskie cięcie.
Poród pośladkowy siłami natury jest możliwy tylko przy określonych warunkach: dziecko nie waży więcej niż 3500 g, kobieta ma prawidłową budowę miednicy i nie jest to jej pierwszy poród. Jeżeli powyższe kryteria nie są spełnione, poród siłami natury jest wysoce niewskazany.
Niewspółmierność porodowa to dysproporcja między miednicą lub kanałem rodnym ciężarnej, a zbyt dużą główką dziecka. Występuję ona także, gdy dziecko znajduje się w niewłaściwym ułożeniu. Stanowi podstawę do przeprowadzenia cesarskiego cięcia.
Standardową procedurą przed porodem jest wykonanie pomiaru miednicy. Odstępstwa od normy, a także zbyt duża waga płodu, to jest powyżej 4500 g, może świadczyć o niewspółmierności porodowej. Istotny jest także obwód główki i klatki piersiowej nienarodzonego dziecka.
Wskazuje się na cztery zewnętrzne wymiary miednicy kostne. Pierwszy z nich to wymiar międzykolcowy, który określa odcinek między zewnętrznymi punktami kolców przednich górnych (prawidłowy wymiar to 25 – 26 cm). Równie istotny jest pomiar międzygrzebieniowy, to jest odległość pomiędzy zewnętrznymi, wysuniętymi na boki, punktami grzebieni biodrowych (28–29 cm).
Najdłuższa odległość jest między zewnętrznymi powierzchniami kości krętarzy udowych i jest to wymiar międzykrętarzowy (31-32 cm). Zewnętrznym wymiarem prostym miednicy jest sprzężna zewnętrzna. Zatem jest to odcinek między górnym zewnętrznym brzegiem spojenia łojowego a połączeniem kręgów lędźwiowych oraz krzyżowych (20–21 cm). Pomiędzy wymiarem międzygrzebieniowy a międzykolcowym różnica powinna wynosić co najmniej 3 cm.
Wszystkie te aspekty należy ocenić indywidualnie co do ewentualnego przeprowadzenia cesarskiego cięcia.
Niewspółmierność porodowa przy pierwszym porodzie stanowi podstawę do wzmożonej czujności w przyszłości. Istotne są zatem informacje z przebytego rozwiązania ciąży, takie jak waga dziecka, wystąpienie dystocji barkowej i inne komplikacje. Co za tym idzie, może stanowić podstawę do przeprowadzenia cesarskiego cięcia podczas drugiego porodu.
Lekarz czy też położna, przed porodem powinni określić, czy ciężarna nie ma zbyt wąskich bioder. Wskazuje się na cztery zewnętrzne wymiary miednicy kostne. Pierwszy z nich to wymiar międzykolcowy, który określa odcinek między zewnętrznymi punktami kolców przednich górnych (prawidłowy wymiar to 25 – 26 cm). Równie istotny jest pomiar międzygrzebieniowy, to jest odległość pomiędzy zewnętrznymi, wysuniętymi na boki, punktami grzebieni biodrowych (28–29 cm).
Najdłuższa odległość jest między zewnętrznymi powierzchniami kości krętarzy udowych i jest to wymiar międzykrętarzowy (31-32 cm). Zewnętrznym wymiarem prostym miednicy jest sprzężna zewnętrzna. Zatem jest to odcinek między górnym zewnętrznym brzegiem spojenia łonowego a połączeniem kręgów lędźwiowych oraz krzyżowych (20–21 cm).
Pod uwagę bierze się także rozmiar dziecka i jego ułożenie. W konsekwencji ma to na celu określenie, czy istnieje możliwość urodzenia dziecka w sposób naturalny.
Badanie EEG wykonuje się za pomocą elektroencefalografu. Ogólnie rzecz biorąc, polega ono na rozmieszczeniu na powierzchni skóry czaszki elektrod, które rejestrują czynność mózgu dziecka. Badanie EEG trwa około 40 minut. Można je wykonać zarówno we śnie, jak i w czuwaniu. Co więcej, jest nieinwazyjne i bezbolesne.
Badanie EEG może wykazać nieprawidłowości w pracy mózgu dziecka. Zasadniczo, wskazaniem do wykonania badania EEG głowy dziecka jest potwierdzone uszkodzenie mózgu w życiu płodowym lub po narodzinach. Bez wątpienia pozwala ono wykazać, czy zmiany neurologiczne dotyczą mózgu, czy innej części układu nerwowego. Badanie EEG wykonywane jest przede wszystkim w celu monitorowania i diagnozy padaczki, zaburzeń snu oraz chorób organicznych mózgu.
Badanie EEG (elektroencefalografia) służy do oceny pracy mózgu dziecka. Przeprowadza się w celu wykrycia schorzeń neurologicznych. W ten sposób diagnozuje się między innymi padaczkę, autyzm, zaburzenia słuchu i wzroku, wodogłowie, a także zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego. Należy pamiętać, że schorzenia neurologiczne u dziecka mogą być wynikiem urazu okołoporodowego, niedotlenienia okołoporodowego czy zamartwicy.
Niewątpliwie zielone wody płodowe mogą mieć różne przyczyny. Zazwyczaj świadczą one o trudnościach dotyczących funkcji oddechowej u dziecka. Nie zawsze jednak oznaczają, że dziecko jest zagrożone. Może się zdarzyć, że ciężarna w ostatnim miesiącu ciąży przechodziła infekcję. W konsekwencji infekcji płyn owodniowy może również zmienić barwę na zieloną.
Zdecydowanie zielone wody płodowe mogą być powodem do niepokoju i sygnałem, że dobrostan dziecka może być zagrożony. Mogą one świadczyć m.in. o niedotlenieniu dziecka lub o tym, że dziecko wydaliło smółkę. Niewątpliwie niedotlenienie może okazać się bardzo niebezpieczne, dlatego należy zwracać uwagę na barwę płynu owodniowego.
Zielone wody płodowe mogą świadczyć o pewnych niepokojących nieprawidłowościach. Ponadto są wskazaniem do wzmożonego nadzoru nad ciężarną oraz elektronicznego monitorowania dobrostanu płodu. Odpływanie zielonych wód płodowych może bowiem świadczyć, że doszło do niedotlenienia wewnątrzmacicznego, dlatego dziecko wydaliło smółkę.
Niedotlenienie może wzmagać ruchy oddechowe u płodu, co z kolei może prowadzić do przedostania się smółki do tchawicy i oskrzeli. Po urodzeniu dziecka obecność smółki w drogach oddechowych powoduje: zaburzenia drożności oskrzelików, uszkodzenie pęcherzyków płucnych, upośledzenie drożności drobnych oskrzeli, rozwój przetrwałego nadciśnienia płucnego.
Ogólnie rzecz biorąc zielone wody płodowe mają barwę zieloną, a ponadto są raczej mętne. W prawidłowo przebiegającej ciąży są one przezroczyste natomiast tuż przed porodem mogą zmienić barwę na bardziej brązową i mętną strukturę. Z pewnością jednak zielony kolor wód płodowych nie jest sytuacją normalną i typową.
Zielone wody płodowe są znacząco inne od tych, które występują w prawidłowo przebiegającej ciąży, dlatego stosunkowo łatwo je rozpoznać. Są one wówczas zielone, gęste i mętne. Zielone wody podowe mogą świadczyć o pewnych niepokojących nieprawidłowościach. Np.: o niedotlenieniu dziecka czy tzw. stresie wewnątrzmacicznym. Należy również pamiętać, że zielone wody płodowe nie w każdej sytuacji są powodem do niepokoju.
Zielone wody płodowe mogą świadczyć, że doszło do niedotlenienia wewnątrzmacicznego i dobrostan płodu jest zagrożony. Zielone wody płodowe mogą być również skutkiem ostrej infekcji u ciężarnej w ostatnim miesiącu ciąży.
Jeśli w trakcie porodu dziecko zachłyśnie się zielonym płynem owodniowym może dojść do zapalenia płuc. Zapalenie płuc poza tym, że jest groźną infekcją, może prowadzić do niewydolności oddechowej utrudniającej odpowiednie natlenienie krwi dziecka. Generalnie zielone wody płodowe mogą prowadzić u dziecka do chorób płuc i oskrzeli a także problemów neurologicznych.
Ciąża przenoszona wiąże się z przedwczesną niewydolnością maciczno-łożyskowo, a zatem zaburzeniami w procesie dostarczania krwi. W konsekwencji może to prowadzić do zaburzeń w ilości tlenu dostarczanego do płodu. Niewydolność maciczno-łożyskowo to przede wszystkim efekt takich schorzeń ciężarnej jak: cukrzyca, stan przedrzucawkowy, nadciśnienie, choroby nerek.
Niestety, nie ma skutecznej metody leczenia niewydolności łożyska. W takiej sytuacji lekarze szczególnie skupiają się na zmniejszeniu skutków podstawowej patologii ciąży i stosowaniu odpowiednich leków. Na pewno konieczny jest tu wzmożony nadzór nad ciężarną, a zatem częste kontrole u lekarza.
Ciąża przenoszona, a więc gdy dochodzi do przedwczesnej niewydolności maciczno-łożyskowej, jest niewątpliwie wskazaniem do wzmożonego nadzoru nad ciężarną. Lekarz ocenia przede wszystkim, czy dziecko jest w stanie samodzielnie żyć poza organizmem matki. Pacjentki z ciążą przenoszoną na pewno powinny być badane codzienne. Nie ma jednak jednolitego zalecenia odnośnie hospitalizacji.
Kontrola taka czasami może odbywać się w warunkach ambulatoryjnie, np. w przychodni. Częściej jednak, ze względu na możliwość nagłego rozwoju wydarzeń, zaleca się przyszłej mamie, by zgłosiła się do szpitala.
Przedłużająca się ciąża może skutkować encefalopatią niedotlenieniowo – niedokrwienną. W przypadku ciąży przenoszonej po 41 tygodniu ciąży lekarz powinien wzmożyć nadzór nad ciężarną. W sytuacji wystąpienia objawów zagrożenia dla życia matki lub dziecka rozwiązać ciążę. Stan płodu monitoruje się poprzez wykonywanie badań KTG oraz USG. Gdy wyniki badań są nieprawidłowe, a dziecko narażone jest na niedotlenienie lekarz powinien bezzwłocznie wykonać cesarskie cięcie.
Ciążą przeterminowana to nie to samo, co ciąża przenoszona, mimo że pojęcia te dość często są mylone przez przyszłe mamy. Występuje wtedy, gdy dochodzi do przedwczesnej niewydolności maciczno-łożyskowej. Oznacza to, że ciąża przenoszona może się zdarzyć przed 38 tygodniem ciąży.
Odszkodowanie za śmierć w wypadku komunikacyjnym przysługuje rodzinie oraz bliskim zmarłego. Co oznacza, że o wypłatę takiego odszkodowania mogą ubiegać się również osoby, które były ze zmarłym w związku nieformalnym. Mówimy tu o odszkodowaniu z OC sprawcy wypadku. Jeśli sprawca wypadku nie posiadał ważnej polisy OC lub nie jest znany, można dochodzić odszkodowania z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego.
Ubiegając się o odszkodowanie po śmierci osoby bliskiej należy przede wszystkim wykazać pogorszenie się sytuacji materialnej oraz sytuacji życiowej. Koniecznie trzeba uwzględnić czynniki pozaekonomiczne.
Po pierwsze należy ustalić właściwy zakład ubezpieczeń sprawcy. To właśnie on będzie zobowiązany do naprawienia szkody. Po drugie szczególnie istotne jest oczywiście zgłoszenie samej szkody. Należy rownież opisać swojego żądania, a także je uzasadnić. Kluczoqwe jest bowiem precyzyjne przedstawienie swoich roszczeń. Co za tym idzie, poszkodowany winien odpowiednio wskazać czego się domaga i jednocześnie przedstawić na to dowody.
Odszkodowanie z polisy OC sprawcy wypadku jest jednym z roszczeń, o jakie możne ubiegać się rodzina po utracie bliskiej osoby.
O odszkodowanie należy ubiegać się zgłaszając szkodę do ubezpieczyciela sprawcy wypadku lub na drodze sądowej. Z doświadczenia wiemy, że ubezpieczyciele znacznie obniżają kwoty wypłacanych odszkodowań. Dlatego, aby uzyskać odpowiednie pieniądze warto zdecydować się na proces w sądzie cywilnym.
O zadośćuczynienie można ubiegać się zgłaszając szkodę do ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia lub na drodze powództwa cywilnego składając pozew w sądzie cywilnym.
Z doświadczenia wiemy, że firmy ubezpieczeniowe niechętnie wypłacają odszkodowania I zadośćuczynienia, a kwoty, które proponują nie są adekwatne do uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencji większość poszkodowanych decyduje się na proces sądowy, gdzie szanse na uzyskanie godziwych pieniędzy są znacznie większe.
Po pierwsze należy bezzwłocznie zwrócić się do ubezpieczyciela sprawcy wypadku. Zasadniczo mamy na to 3 lata, jednakże warto zrobić to od razu – zwłaszcza z miejsca zdarzenia, dlatego że niektórzy ubezpieczyciele zapewniają takie usługi, jak na przykład holowanie pojazdu. Ogólnie rzecz biorąc szkodę zgłasza się on-line, a także telefonicznie i na piśmie, wysyłając list. Sporadycznie odbywa się to również osobiście.
Generalnie o odszkodowanie powypadkowe należy się starać po zakończeniu leczenia. Roszczenie z tego tytułu przedawnia się z upływem lat trzech od momentu dowiedzenia się o szkodzie, jak również o osobie, która odpowiada za jej naprawienie. Jednocześnie należy przyjąć, iż termin ten ostatecznie może być dłuższy. Z tego powodu, kluczowa jest kwalifikacja czynu. W konsekwencji trudno jednoznacznie wskazać odpowiedni moment, zatem zgłoś się do nas już dziś.
Z OC sprawcy wypadku można z pewnością żądać odszkodowania, czyli zwrotu kosztów leczenia, dojazdów a także rehabilitacji, czy też lekarstw. Kolejno należy wskazać zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, a ponadto za cierpienie fizyczne oraz psychiczne. Co więcej, możesz domagać się zwrotu utraconych zarobków, z tego powodu, że miał miejsce wypadek, a następnie leczenie. Poza tym może przysługiwać Ci prawo do renty w związku ze zwiekszonymi potrzebami oraz wyrównaniem różnicy w dochodach, które wcześniej uzyskiwałeś.
Niewątpliwie trudno jednoznacznie to stwierdzić. Najważniejsze jest precyzyjne oszacowanie szkód. Podstawą roszczenia są zatem faktóry i paragony. Dokumentują one faktycznie poniesione nakłady przez poszkodowanego. Na ich podstawie sąd oceni, wysokość należnego odszkodowania. Wystarczy, że do nas zadzwoniszs. Nasi prawnicy po przeanalizowaniu dokumentów, będą mogli określić wysokość należnego Ci roszczenia, odpowiednio do zaistniałej sytuacji.
Kwota odszkodowania z OC sprawcy wypadku po śmierci osoby bliskiej jest uzależniona przede wszystkim od tego, w jakim stopniu zdarzenie przyczyniło się do pogorszenia się sytuacji materialnej i życiowej wnioskodawcy. Jeśli osoba zmarła w znacznym stopniu przyczyniała się do utrzymywania wspólnego gospodarstwa domowego na pewno wpłynie to na wysokość odszkodowania.
Im większy był wkład osoby zmarłej w utrzymanie gospodarstwa domowego i rodziny, tym wyższe może być odszkodowanie. Dochodząc zatem roszczeń należy wykazać różnicę między sytuacją życiową oraz materialną przed i po wypadku. Wśród czynników pozaekonomicznych możemy wymienić np. wsparcie osoby zmarłej w wychowywaniu dzieci, pracach domowych itp.
Kodeks cywilny nie określa reguł ustalania wysokości zadośćuczynienia, daje tylko jedną wskazówkę – aby zadośćuczynienie było w „odpowiedniej wysokości”. Oznacza to, że sąd ma pewien margines swobody w ustaleniu wysokości należnego zadośćuczynienia. Nie bez znaczenia są również umiejętności adwokata, radcy prawnego, który reprezentuje poszkodowanego.
Najważniejszą funkcją zadośćuczynienia jest kompensacja. Pieniądze mają więc rekompensować poszkodowanemu doznaną krzywdę, Najistotniejszym zatem czynnikiem wpływającym na wysokość zadośćuczynienia jest rozmiar doznanej krzywdy. Przyznane pieniądze powinny zrekompensować doznane cierpienia fizyczne oraz psychiczne i przynajmniej częściowo przywrócić zachwianą na skutek popełnionego czynu równowagę.
Zasadniczo ubezpieczyciel ma 30 dni na wypłatę odszkodowania. Może się to jednak wydłużyć do 90 dni jeżeli istnieją przesłanki, które uniemożliwiają wypłatę w przepisowym terminie. Dzieje się tak wówczas gdy, istnieje problem z ustaleniem sprawcy wypadku. Postępowanie przed sądem trwa dłużej aniżeli przed ubezpieczycielem, jednakże ostatecznie warto poczekać. Cierpliwość niewątpliwie się opłaca.
Zadośćuczynienie przysługuje każdej osobie, która doznała szkody niemajątkowej na skutek czynu niedozwolonego. Szkoda niemajątkowa, nazywana inaczej krzywdą, oznacza w prawie cywilnym wszelkie negatywne skutki dla psychicznej i cielesnej kondycji poszkodowanego.
Zadośćuczynienie za krzywdę przysługuje również osobom najbliższym poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub śmierci. Jest to zadośćuczynienie za naruszenie więzi rodzinnej.
Zgodnie z art. 446 par. 3 sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie. Ogólnie rzecz biorąc odszkodowanie za śmierć otrzymują zatem osoby bliskie, które pozostawały w więzi emocjonalnej ze zmarłą osobą. W szczególności będą to: małżonek, dzieci, rodzice zmarłego.
Odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu wypłacane jest z polisy OC sprawcy wypadku. Dodatkowo, jeżeli sprawca uciekł z miejsca zdarzenia, nie jest znany bądź nie posiadał polisy OC, odszkodowanie może zostać wypłacone przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny.
Pierwszym krokiem do uzyskania odszkodowania z OC sprawcy jest ustalenie, w jakim towarzystwie ubezpieczeniowym sprawca wypadku ma wykupiona polisę. Następnie należy zgłosić szkodę do ubezpieczyciela i określić o jaką kwotę się ubiegasz. Jeśli jej nie podasz, ubezpieczyciel może pomóc Ci ją określić jednakże lepszym rozwiązaniem będzie podanie konkretnej kwoty, której chesz otrzymać. Ponadto będziesz proszony o przedłożenie wszelkiej dokumentacji. Mogą to być paragony czy faktur potwierdzających wystąpienie szkody i odbycie leczenia.
Po dopełnieniu powyższych kroków pozostaje Ci jedynie czekać na propozycję zakładu ubezpieczeń odnośnie wysokości odszkodowania. W razie gdyby kwota przyznana przez ubezpieczyciela Cię nie satysfakcjonowała, możesz wystąpić z roszczeniem do sądu. Zasądzone odszkodowanie może być znacząco wyższe od tego, które proponował ubezpieczyciel.
O odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu może ubiegać się każda osoba, która została poszkodowana w wypadku komunikacyjnym. Aby uzyskać odszkodowanie, musisz zgłosić szkodę ubezpieczycielowi sprawcy wypadku. Pamiętaj, że okres przedawnienia roszczeń odszkodowawczych co do zasady wynosi 3 lata. Jednakże termin ten liczony jest od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Co więcej jeśli sprawca został skazany prawomocnym wyrokiem sądu okres przedawnienia wydłuża się i wynosi 20 lat licząc od dnia, w którym wypadek komunikacyjny nastąpił.
Jeżeli doznałeś urazu na skutek wypadku komunikacyjnego, masz prawo uzyskać odpowiednie odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu. W tym celu zgłoś szkodę do ubezpieczyciela sprawcy wypadku. Ubezpieczyciel w ciągu 30 dni wypłacić Ci należne odszkodowanie.
Bez wątpienia sprawy dotyczące szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub rozstroju zdrowia są nierzadko bardzo skomplikowane. Dlatego, aby uzyskać maksymalną możliwą kwotę odszkodowania i nie spotkać się z odmową ze strony ubezpieczyciela, warto skontaktować się z profesjonalistą. Doświadczony prawnik poprowadzi Twoją sprawę i z pewnością będzie w stanie udzielić Ci fachowej pomocy.
Z pewnością kwoty wypłacane przez zakłady ubezpieczeń są zdecydowanie zaniżone. Są również niewspółmierne do rzeczywistej szkody, cierpienia i bólu, jakich doświadczył poszkodowany. Aby uzyskać możliwie najwyższe odszkodowanie na pewno warto zdecydować się na drogę sądową. W tym przypadku bezsprzecznie potrzebna będzie fachowa pomoc profesjonalisty, dlatego zgłoś się do Krajowego Rejestru Osób Poszkodowanych. Nasi prawnicy pomogą Ci w uzyskaniu godziwej rekompensaty za to, co Cię spotkało. Bezzwłocznie zadzwoń do nas i walcz o lepsze jutro już dziś! Wciąż masz szansę, zatem nie zwlekaj.
Poszkodowanym, którzy na skutek wypadku komunikacyjnego odnieśli uszczerbek na zdrowiu przysługuje zarówno odszkodowanie jak i zadośćuczynienie.
Zadośćuczynienie przysługuje osobie, która doznała szkody niemajątkowej, nazywanej inaczej krzywdą. W prawie cywilnym oznacza to wszelkie negatywne skutki dla psychicznej i cielesnej kondycji poszkodowanego. Składają się na nie uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia i wynikający z nich ból fizyczny oraz cierpienie psychiczne wywołane kalectwem, oszpeceniem czy też poczuciem bezradności.
Odszkodowanie natomiast przysługuje za straty materialne, które powstały w wyniku wypadku. Dotyczy to przede wszystkim kosztów leczenia, utraconych zarobków. Dodatkowo poszkodowany może ubiegać się o zwrot kosztów związanych z przygotowaniem do innego zawodu.
Niewątpliwie, aby uzyskać odszkodowanie z OC sprawcy najpierw trzeba złożyć wniosek do ubezpieczyciela. Można również zgłosić szkodę telefonicznie. Jeżeli jednak decydujesz się na formę pisemną, musisz pamiętać o kilku niezbędnych elementach.
W piśmie do ubezpieczyciela należy zawrzeć w szczególności: nazwę zakładu ubezpieczeń, nr polisy OC sprawcy, sprawcę, poszkodowanego, datę zdarzenia, żądanie wraz z uzasadnieniem oraz obrażenia, jakie odniósł poszkodowany, a także koszty leczenia. Są to z pewnością informacje, które muszą znaleźć się w pisemnym zgłoszeniu szkody. Bezsprzecznie niezwykle ważnym jest uzasadnienie swego żądania. Musimy bowiem wykazać dlaczego nasze roszczenie jest zasadne. Nie jest to łatwe zadanie, stąd skorzystanie z usług profesjonalisty może okazać się najlepszym wyjściem. Doświadczony prawnik przygotuje argumentację, która pomoże w uzyskaniu możliwie najwyższego odszkodowania.
Wniosek o zadośćuczynienie powinien zawierać opis stanu faktycznego, czyli jak doszło do zdarzenia, jaki był jego przebieg i jakie były jego konsekwencje oraz jak ostatecznie wpłynął na życie i przyszłość poszkodowanego.
Szczególnie należy uwzględnić:
Do wniosku należy dołączyć dokumentację medyczną. Odpowiednie uargumentowanie wniosku to sprawa kluczowa – musimy wykazać, dlaczego należą nam się pieniądze. Zasadniczo dobrą praktyką jest korzystanie z pomocy doświadczonego prawnika.
Po pierwsze, aby prawidłowo sformułować wniosek o odszkodowanie, należy ocenić wielkość uszczerbku na zdrowiuposzkodowanego. W tym celu niezbędna jest dokładna analiza dokumentacji medycznej oraz okoliczności zdarzenia. Szczególnie istotna jest również indywidualna sytuacja życiowa uprawnionego do odszkodowania. Jeśli decydujesz się na złożenie wniosku do ubezpieczyciela, powinieneś wiedzieć jak dużą krzywdę, cierpienie i stratę finansową poniosłeś. Dokładne uzasadnienie wniosku jest niezbędne, żeby ubezpieczyciel nie odmówił Ci wypłaty odszkodowania. Ostatecznie okazuje się, że sformułowanie prawidłowego wniosku jest niezwykle trudne.
Jeśli chcesz mieć pewność, że uzyskasz maksymalną kwotę odszkodowania, skontaktuj się z Krajowym Rejestrem Osób Poszkodowanych. Bezpłatnie przeanalizujemy Twoją sprawę i określimy realne szanse na uzyskanie odpowiedniego odszkodowania.
Odszkodowanie powypadkowe jest wypłacane przez ubezpieczyciela sprawcy. Każdy właściciel samochodu ma obowiązek posiadania ubezpieczenia OC. Jeżeli jednak sprawca wypadku nie opłacił swojej polisy wypłaty jednorazowego odszkodowania może dokonać Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny.
Wypadek w gospodarstwie rolnym należy zgłosić jak najszybciej, bez zbędnej zwłoki. Nie później jednak niż w terminie 6 miesięcy od dnia jego zaistnienia. Okolicznpości wypadku nie mogą budzić wątpliwości, iż doszło do niego w związku z wykonywaną pracą w gospodarstwie rolnym. Należy pamiętać, aby koniecznie wezwać pogotowie i sporządzić listę naocznych świadków zdarzenia. O wypadku należy zawiadomić najbliższą placówkę terenową KRUS. Może tego dokonywać osoba poszkodowana lub inna osoba zarówno w siedzibie, pocztą tradycyjną, elektroniczną, czy też telefonicznie.
Jeśli pracodawca nie spisał protokołu powypadkowego, pracownikowi przysługuje roszczenie o jego sporządzenie, które nie ulega przedawnieniu. Jeżeli pracodawca odmawia sporządzenia protokołu, pracownik może dochodzić swoich roszczeń przed sądem. Pracodawca ma obowiązek spełnić żądanie. Brak protokołu ma niekorzystne skutki dla poszkodowanego pracownika w postaci nieprzyznania przez ZUS świadczenia wypadkowego. Oznacza to, że bez protokołu ZUS nie wypłaci pracownikowi pieniędzy, ale sąd owszem, może przyznać odszkodowanie pomimo braku protokołu powypadkowego. Jest to korzystne rozstrzygnięcie dla pracownika ponieważ nie zamyka szansy na uzyskanie świadczeń.
Przedawnienie roszczeń w sprawach o błąd medyczny wygasa z upływem lat 3 od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Okres ten nie może być jednak dłuższy niż 10 lat od samego zdarzenia. Ustawodawca przewidział wyjątek co do upływu terminu przedawnienia u małoletnich. Mogą oni dochodzić swoich praw aż do 20 roku życia.
Nie kontaktujemy się z placówkami medycznymi bez wiedzy naszych klientów. Ponadto, kontakt z placówkami medycznymi w imieniu naszych klientów jest możliwy po wcześniej podpisanym pełnomocnictwie na reprezentację. Nasi klienci mogą być pewni, że nie podejmiemy żadnych działań bez ich wiedzy i pisemnej zgody.
