Dziecko urodzone w zamartwicy zazwyczaj otrzymuje niską punktację w skali Apgar. Punktacja ta jest odzwierciedleniem stanu zdrowia noworodka. Zamartwica jest poważnym i niebezpiecznym stanem. W takiej sytuacji niemowlę otrzymuje najczęściej nie więcej niż 3 punkty w skali Apgar.
Zamartwica to inaczej asfiksja. Wymaga ona natychmiastowej interwencji medycznej. Długotrwałe i głębokie niedotlenienie u noworodka może prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji tego stanu. Zamartwica może skutkować padaczką, upośledzeniem umysłowym, MPD, a nawet śmiercią dziecka.
Sepsa u noworodka może mieć bardzo gwałtowny przebieg. Ponieważ jest trudna do zdiagnozowania w kilka godzin może doprowadzić do wstrząsu septycznego a nawet śmierci. Najważniejszym celem jest szybkość działania oraz trafność wdrożonego leczenia. Nie zawsze jednak leczenie kończy się wyzdrowieniem dziecka. Śmiertelność noworodków na skutek sepsy jest wciąż wysoka i wynosi około 13–25 procent noworodków urodzonych w terminie i powyżej 25 procent wśród wcześniaków.
Rokowania w przebiegu sepsy u noworodka zależą przede wszystkim od rodzaju bakterii, która wywołuje chorobę. Najgroźniejsze dla małego dziecka są bakterie Gram ujemne.
Kolejnym istotnym źródłem zakażenia, mającym wpływ na rokowania, jest przewód pokarmowy małego pacjenta. Niedojrzała, mało szczelna bariera jelitowa noworodka sprawia, że bakterie normalnie bytujące w przewodzie pokarmowym mogą swobodnie przenikać do krwi.
W leczeniu sepsy stosuje się antybiotykoterapię – najlepiej celowaną, czyli bezpośrednio niszczącą bakterię. Rodzaj antybiotyku oraz sposób jego podawania są bardzo istotne w przebiegu leczenia. Trafnie zastosowana antybiotykoterapia może zadecydować o powodzeniu leczenia i pomyślnych rokowaniach na przyszłość.
Powikłania, które obserwujemy w przebiegu sepsy mogą dotknąć nie do końca dojrzałe narządy noworodka. Na uszkodzenia powstające w trakcie procesu zapalnego narażone są przede wszystkim dzieci urodzone przedwcześnie. Szczególnie niebezpieczne są dla niedojrzałego mózgu wcześniaka. Najczęściej uszkodzeniu ulega struktura biała mózgu. Zatem najbardziej szkodliwe powikłania sepsy u noworodka to uszkodzenia neurologiczne.
Sepsa u noworodka, podobnie jak u osoby dorosłej to ogólnoustrojowy proces zapalny organizmu rozwijający się w wyniku zakażenia lub urazu. Czynnikami wywołującymi sepsę mogą być bakterie, wirusy i grzyby. Sepsa w okresie noworodkowym stanowi zawsze istotne zagrożenie. Dotyczy to szczególnie dzieci urodzonych przedwcześnie, ponieważ ich organizmy są bardziej bezbronne wobec groźnych bakterii.
Sepsa u noworodków zazwyczaj charakteryzuje się niejednoznacznymi objawami. Te objawy są podobne jak w przypadku wielu chorób w początkowym okresie. Podstawą w leczenia sepsy jest antybiotykoterapia – najlepiej celowana. Oznacza to podanie antybiotyku bezpośrednio niszczącego bakterię. Leczenie powinno odbywać się w szpitalu, najlepiej na oddziałach intensywnej terapii.
Co do zasady, resuscytacja noworodka po porodzie jest konieczna w celu ratowania życia dziecka, u którego doszło do niedotlenienia okołoporodowego. Działania resuscytacyjne mają nie dopuścić do uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Jeżeli u dziecka występuje nieprawidłowy oddech lub brak oddechu, wiotkość i siny kolor skóry czy niewykrywalne tętno, personel medyczny powinien przeprowadzić resuscytację krążeniowo-oddechową, intubację, uciskanie klatki piersiowej, a także zastosować odpowiednią farmakoterapię.
Resuscytacja noworodka to działania, które dążą do przywrócenia akcji serca i samodzielnego oddychania dziecka. Resuscytację przeprowadza się, gdy lekarz stwierdzi zły stan urodzeniowy noworodka. Co do zasady, noworodek wymaga resuscytacji oddechowej, jeśli 30 sekund po urodzeniu nie płacze i nie pojawiły się regularne oddechy. Dodatkowo, jeżeli tętno noworodka wynosi mniej niż 60/min, lekarz powinien rozpocząć masaż serca. Tętno dziecka wyczuwa się u podstawy pępowiny, natomiast akcję serca oblicza stetoskopem.
Poród pośladkowy to poród, podczas którego nogi i pośladki dziecka skierowane są ku kanałowi rodnemu. Niewątpliwie jest to poród podwyższonego ryzyka. Prawidłowe ułożenie dziecka w łonie matki to położenie główkowe, zatem główką do dołu.
Polskie Towarzystwo Ginekologiczne reprezentuje stanowisko, że cesarskie cięcie przeprowadza się w razie konieczności. Zatem mówimy tu o sytuacji, kiedy oczekiwanie na naturalne rozwiązanie rodzi niebezpieczeństwo dla matki i dziecka. Lekarz musi rozważyć wskazania do wykonania operacji cesarskiego cięcia.
